چند روز پیش با کیم که حرف میزدم میگفتم ببین من حس میکنم چشام برقیو که تو عکسای قبل کرونا داشتنو نداره
خندم هم همینطور... مصنوعی ومسخره!
میگفت اره اتفاقا منم این حسو دارم .. یکم همدردی کردین و ارزوی اینکه مهر بشه چند ماه اخرو باهم باشیم همگی
اما دردناکترین قضیه برای من سال دوم کروناس سال قبلش برام کمتر دردناک بود چون امیدم بیشتر بود که هرلحظه میتونم به زندگی دوستداشتنی سابقن برگردم
روزهارو شاد و با برنامه میگذروندم کتاب میخوندم ورزش میکردم فیلم میدیدم وحالم خوب بود
اما کم کم از بهمن ماه سال قبل رنگ بوی ناامیدیو کسلی و راکد بودن گرفتم که البته راکد بودنم از مهر شروع شد اما خب چون بینیمو عمل کرده بودم حال وهوای ساکنمو توجیح میکرد
ولی خب میتونم بگم از یه جایی به بعد من یه ادمی بودم که فرصتش از دست رفته و دیگه وقتی برا زندگیی که دوس داشت نداره
و لیسانسی که دوباره نمیشه گرفت و عمری که برنمیگرده و بدتر که طی این مدت یه چیز مهمو از دست دادم
و اون بی بهانه خبر گرفتن از دوستام بود
اون شادی بی دلیلم بود
دوستم میگه اره تو به وضوح تغییر کردی.. قبلتر من همیشه شروع کننده بحثا بودم من همیشه شروع کننده پیام وزنگ وپیگیریا بودم ولی بع یکبارع انگار اون نیست شده
دیگه مردده ..
حالش با زندگیی که داره خوش نیس
ولحظع شماری میکنه برای ترم اخر ... ترم اخری که میخاد فقط ازش لذت ببره همههه چیزو کنار بزاره و زززندگی کنه ..اگر بشه!
همه چی تعطیل میشه بجز وقت گذرونی با دوستام
هانایی که شاد نباشه رو نمیشناسم و دلم میخاد سریعتر ازش دور شم
هانایی که دنبال علت و حرفه برای سراغ گرفتن از دوستاش رو نمیخام
هانای منزوی که این روزا خوابشم بیشتر شده کمتر حرف میزنه و دلش میخاد برای فرار از روزمرگی بخوابه و بخوابه
به وضوح میتونم حضور افسردگیو کنار خودم حس کنم....!
ترس من از عادت کردن به این خلق وخو هست!
هیچی جز ارتباط دوباره با ادمای بیرون از اینجا حالمو خوب نمیکنه اونم برای مدت طولانی
حتی دیدار چند ساعته دوستامم فقط باعث حسرت خوردنم میشه که چرا نمیشد همیشگی تر باشه
خاطرات بیشتری میداشتیم...هععییی
