حس میکنم سنگی شدم

از بعد از اینکه ی سری باور ها در من عوض شد دیدم ب مرگ تغییر کرد 

دیدم ب دنیا تغییر کرده

ممکنه بازم تغییر کنه وووو 

اما حالا نمیدونم خوبه یا بد اما همیشه فرض تنظیم شده رو من اینه که :هی تو تنهایی! تو خودتو داری.

من از رفتن کسی ناراحت نمیشم 

ینی حس نمیکنم کسی منو رها میکنه بلکه منم که کسیو رها کردم حتی اگه برعکس باشع 

چون در هر صورت کسی که منو رها کنه و خبری ازم نگیره منو از دست داده !!! خودشیفتگی نیست واقعا ! 

این سپر من مقابل تمام نامردی های دنیاس 

بی عدالتیای دنیا 

مثلا ببین من دوبار دعوا میکنم بار سوم اما بار چهارم لبخند میزنم و فکر میکنید که مشکلی ندارم 

خیر فهمیدم طرفم اهمیت نمیده پس منم نمیدم چه بسا کمتر !!!  یکیشم اینه درکم از طرف مقابلم بالا میره و یا قطع امید میکنم کلا از این سه حالت خارج نیس! 

 

من نمونه بارز ادمیم که میبخشه اما فراموش نمیکنه :/ :))) 

کینه ای نیستم اصلااا فقط یادمه همه چی 

 

اها از سنگ شدنم بگم !!! 

واسه این دلایله حس میکنم پوستم کلفته:)) ینی کسی بره کسی بیاد!  چه میدونم ..نمره بگیرم یا نشه اونطور که خواستم ب تخممه:))

 

اما اما فقط خودم و کسی که منو میشناسه میدونه چههه ادم نرمی این زیر مخفی شده 

تازه باز کسی که منو میشناسه نصفشو میفهمه

 

نمیدونم چطور شد این شخصیت در من ساخته شده 

متعجبم از کسی که تجربه ضربه خوردن از هیییچ کسیو نداشته اما اینطور ریر پوسته ی کلفتی پنهان شده 

هر چند دوسش دارم باعث میشه توی نامهربونیای روزگار دووم بیارم:)

بسیاز از نااگاهی و بی شعوری دیگران رنج میبرم

چه بسا کسی از بشعوری من رنج ببره !! اینم هست!! اما امیدوارم بسیار کم باشه و سعی دارم:)