هیییییچ جا وبلاگ نمیشه:))
یه حسی امنی که اینجا دارم هیچ جا ندارم !
این روزا خیلی کم میبینم ادمایی که حال خوبی داشته باشن
خیلی برام عجیبه !!!!
ما روز به روز داریم تغییر میکنیم، رشد میکنیم و همشم ی طوری شده که داریم از هم دور میشیم !
من هیچ فکر نمیکردم یه روز به این درجه از حال و احوال برسم!
هیچ چیییزیییی مطلقا حالمو خوب نمیکنه.. تماما مقطعیو کوتاه .. تهش دوباره برمیگردم به پوچی
اگه قبلا تخت خوابم برام دوس داشتنی بود و روزمو باهاش تموم میکردم، خستگیمو در میکردم! حالا برام شده مثل یه تابوت یه تابوت همیشگی که یه مرده ای رو حمل میکنه که نفس میکشه و علائم حیاتی داره اما فقط از نظر زیستی زنده س🤦🏻♀️ این بهترین توصیف از خال این روز های منه
ناامید ودست شسته از اینده و همه چیزش .. عطای نداشته را به لقای نداشته تر بخشیده!!!!!
من این روزا دارم مردگی میکنم و هرچقدر دستو پا میزنم نمیتونم خودمو خودمو نجات بدم
توی باتلاقی گیر افتادم که علاوه بر اینکه نیاز به کمک دارم اما دلمم میخاد خودم اون کسی باشم که نجات میده خودشو ولی نایی هم ندارم و نیاززز دارم کسی نجاتم بده
دلم میخاد مدتی از این زندگی دور باشم و به هیچی فکر نکنم اما نکته غمناک ماجرا اینجاس که خب بعدش که اون مدت تموم شد چی؟؟؟
واقعا نیاز به یه همراه دارم .. یه همراه همدل و همیشگی کسی که راهش از من جدا نشه، تو بغلش اروم شم که بتونم به زندگیم ادامه بدم
احساس تنهایی میکنم بیشتر از همیشه...
به هر کسی میرسم تهش فرهاد تو ذهنم پلی میشه: تو هم باا مااا نبودی..
